سربیشه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سربیشه \ sar-bīše \ ، سابقاً روستایی در حدفاصل
لشکرک و
لواسان کوچک.
[ویرایش]
این روستا شرقی‌ترین روستای لواسان در حاشیۀ
رودخانۀ جاجرود بود که در جنوب
توک‌مزرعه و
احمدآباد، و در موقعیت جغرافیایی °۵۱ و ´۳۷ طول شرقی، و °۳۵ و ´۵ / ۴۹ عرض شمالی، با میانگین بلندی ۷۰۰‘۱ متر از سطح دریا واقع شده بود.
[ویرایش]
روستای سربیشه از روستاهای دیگر حاشیۀ رودخانۀ جاجرود مانند
ناظم‌آباد،
لوارک،
لتیان و
گهواره‌گلو بزرگ‌تر بود و تا پیش از احداث
سد لتیان، حدود ۱۵ خانوار جمعیت داشت. این روستا در جریان طراحی و ساخت سد لتیان، در محدودۀ حوضۀ آبگیر سد قرارگرفت و اراضی آن به تملک دولت درآمد. به همین سبب، ساکنان روستا مجبور به ترک محل و مهاجرت به سایر روستاهای منطقه شدند و بیشتر به باغداری روی آوردند. البته پیش از آن، نزدیکی روستا به تهران سبب شده بود که برخی از ساکنان پایتخت برای خرید زمین و ساختن خانه‌های ییلاقی به آنجا بروند.
[ویرایش]
بخشی از زمینهای قسمت شمالی روستای سربیشه را شخصی به نام دکتر کشفیان تملک کرد و بدین‌وسیله مزارع و باغهای آن حفظ شد. امروزه، این قسمت از روستای سربیشۀ قدیم را استلک پایین می‌نامند (استلک در زبان محلی لواسان به معنی استخر کوچک است).
[ویرایش]
وجه تسمیۀ سربیشه این بود که اولین و بالاترین روستای لواسان محسوب می‌شد.
[ویرایش]
•
پازوکی‌طرودی، ناصر، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ،برگرفته از مقاله «سربیشه» ص۹۷۸.
