|
| ||||||||||||||||||||||||||
[ویرایش] ۱ - تاریخجهاین پناهگاه در ۱۳۷۵ ش توسط گروه کوهنوردی شهرداری تهران و با هزینۀ مالی شهرداری منطقۀ ۱ تهران (شمیران) ساخته شده است. پناهگاه دارآباد با وسعت حدود ۳۷ مـ ۲، و ارتفاع ۳ متر با مصالح سنگ، سیمان و آهن برپا شده، و فاقد آب است و برای کسانی که قصد اقامت شبانه در آنجا را دارند، تا حدود ۲۰ نفر گنجایش دارد. [ویرایش] ۲ - مسیر دسترسیبرای رسیدن به این پناهگاه معمولاً کوهنوردان از میدان اصلی دارآباد راه پاکوب کوه‌پیمایی را به سوی چشمۀ یورد (یورت) می‌پیمایند و پس از گذشتن از سربند غلاک و گذر از تنگۀ دارآباد به آبشار غلاک می‌رسند. اگر از کنار آبشار و در راه پاکوب به طرف بالا حرکت کنیم، روی یالی قرار می‌گیریم که از سمت چپ مشرف به درۀ شن‌سیاه و از سمت راست مشرف به درۀ سیردرود پایین است و از روی این یال چشمۀ نارون و آبشار سیردرود بالا و چشمۀ درازلش را در امتداد یکدیگر در پایین دره و سمت راست یال می‌توان دید. از این مکان تا رسیدن به یال بعدی که فراخ سینه خوانده می‌شود و شیب نسبتاً تندی دارد، ارتفاع به تدریج افزایش می‌یابد. [ویرایش] ۳ - امکان صعود در سراسر سالگاهی کوهنوردان مسیر را تا رسیدن به ارتفاع حدود ۰۱۰‘۲متری و گردنۀ تلهرز اندکی تغییر می‌دهند، اما معمولاً همان یال فراخ‌سینه را تا ارتفاع ۰۰۰‘ ۳ متری که «سرمیل» نام دارد، می‌پیمایند. از این نقطه شیب راه نسبتاً کم می‌شود تا سرانجام، در ارتفاع ۱۸۰‘ ۳ متری به خط‌الرأس قله و پناهگاه دارآباد منتهی می‌گردد. ارتفاع این پناهگاه از سطح دریا ۳۵۰‘ ۳ متر است و تقریباً امکان صعود به آن در سراسر سال وجود دارد. مسیر دارآباد در زمستان با بارش برف‌های ممتد تا حد زیادی بهمن‌گیر می‌شود. از روی قله و پناهگاه روستاهای پشت کوهستان توچال در شمال شرقی تا حدی دیده می‌شوند. این پناهگاه به تمامی بلندی‌های روی خط‌الرأس دارآباد توچال دسترسی دارد. مدت زمان لازم برای رسیدن به این پناهگاه از دارآباد با گام‌های متوسط حدود ۴ تا ۵ ساعت است. [ویرایش] ۴ - منبعصفری، سیما، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ، برگرفته از مقاله «پناهگاه دارآباد»، ص۸۲۸. رده‌های این صفحه : پناهگاه دارآباد | پناهگاه‌های جنگلی تهران
|
||||||||||||||||||||||||||
