|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
[ویرایش] ۱ - موقعیت جغرافیاییبقعۀ این امامزادگان در منطقه‌ای کوهستانی و خوش‌آب‌وهوا در آبادی بوجان و در ۱۰کیلومتری محلۀ گلندوک قرار دارد. [۱]
سروقدی، محمدجعفر، بقاع متبرکۀ استان تهران، ص۱۶۷، تهران، ۱۳۸۴ ش.
[۲]
طباطبایی، محمدهادی و دیگران، تهران ۱۰۰، ویژه‌نامۀ صدسالگی شهرداری تهران، ص۱۱۹، تهران، ۱۳۸۷ ش.
[ویرایش] ۲ - نسب امامزادگاننسب امامزاده محمد به موجب نوشتۀ سروقدی [۳]
سروقدی، محمدجعفر، بقاع متبرکۀ استان تهران، ص۱۶۷، تهران، ۱۳۸۴ ش.
به امام موسى کاظم (ع) می‌رسد؛ اما بر اساس کتاب کنز الانساب، امامزادگان محمد و عبدالله از فرزندان هادی بن امام سجاد (ع) اند که در روستای امامه به شهادت رسیدند و سپس در بوجان به خاک سپرده شدند. با این حال، نمی‌توان به یقین نسب آنان را معین کرد.[ویرایش] ۳ - ویژگی قعهبقعـۀ این امامزادگان بـا مساحتـی حدود ۲۰ مـ۲ در فضایی به وسعت حدود ۵۰۰‘۲ مـ۲ بنا شده است. [۴]
طباطبایی، محمدهادی و دیگران، تهران ۱۰۰، ویژه‌نامۀ صدسالگی شهرداری تهران، ص۱۱۹، تهران، ۱۳۸۷ ش.
با توجه به قطعه سفال‌های یافت‌شده در اطراف بنای این امامزادگان، به‌نظر می‌رسد بنای اصلی این بقعه متعلق به دورۀ صفویه است.بنای بقعۀ امامزادگان محمد و عبدالله مشتمل بر دو بخش است: بخش نخست اتاقی مستطیل‌شکل است که در جهت خاوری ـ باختری قرار دارد و به‌عنوان نمازخانه از آن استفاده می‌شود. بخش دوم بنا شامل مقبرۀ اصلی است که قبر امامزادگان در آن واقع شده است. مقبرۀ اصلی بنا چهارضلعی است که در هر ضلع آن طاق‌نمایی تعبیه گردیده، و در حد فاصل میان اضلاع، گوشواره‌هایی ساخته شده است که ترکیب بنا را در زیر گنبد، هشت‌ضلعی کرده است. تمام سطوح گنبد و پشت‌بام آن با ورق گالوانیزه (شیروانی) پوشانده شده است. کف و ازارۀ مقبرۀ اصلی تا ارتفاع دو متر با سنگ مرمر سبز پوشیده، و سطوح بالاتر با گچ اندود شده است. ارتفاع سنگ ازارۀ اتاق الحاقی یا نمازخانه حدود ۵ / ۱ متر است و کف آن با سنگ مرمر پوشانده، و سطوح بالاتر نیز با گچ اندود شده است. قوس طاق‌نماها، گوشواره‌ها و در و پنجره‌های جناغی‌شکل آن ترکیب زیبایی به بنا داده است. آجر نخودی‌رنگ، ملاط سیمان، سنگ و ملاط گچ سنتی از مصالح به کار گرفته شده در بنا و بقعۀ اصلی این امامزادگان به شمار می‌روند. در فاصلۀ ۲۰متریِ شمال خاوری امامزاده درخت چنار کهن‌سالی با ۵ تنۀ قطور وجود دارد که دیرینگی آن به حدود سدۀ ۱۱ ق / ۱۷ م باز می‌گردد. همچنین در قسمت جنوب باختری این امامزادگان و به فاصلۀ چند متری آن، درخت تنومندی خودنمایی می‌کند که اهالی آن را تَه می‌خوانند و عمر این درخت نیز همانند چنار است. بقعۀ امامزادگان محمد و عبدالله در مهرماه ۱۳۸۲ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است. [۵]
پازوکی طرودی، ناصر، آثار تاریخی شمیران، ج۱، ص۲۵۸-۲۵۷، تهران، ۱۳۸۲ ش.
[۶]
سروقدی، محمدجعفر، بقاع متبرکۀ استان تهران، ص۱۶۷، تهران، ۱۳۸۴ ش.
[ویرایش] ۴ - پانویس
[ویرایش] ۵ - منبع• موسوی‌زاده، حسن، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ، برگرفته از مقاله «امامزادگان محمد و عبدالله»، ص۱۴۹۹. رده‌های این صفحه : امام زادگان و بقاع متبرکه | امامزاده های تهران
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
