|
| ||||||||||||||||||||||||
[ویرایش] ۱ - تاریخچهکوههای البرز و قلۀ توچال همواره مورد توجه کوهنوردان، طبیعت‌دوستان و گردشگران داخلی و خارجی بوده است و طی چند دهه، بیش از ۱۶۰ تن در آرزوی فتح آن جان خود را از دست داده‌اند؛ ازاین‌رو، در ۱۳۴۴ ش، شماری از کوهنوردان علاقه‌مند و ایثارگر برای جلوگیری از این خسارت جبران‌ناپذیر درصدد برآمدند تا در طول مسیر و در قلۀ توچال، پناهگاهی برای اقامت کوهنوردان احداث نمایند تا آنان را در مواقع خطر، از حوادث احتمالی مصون بدارد. [ویرایش] ۲ - أخذ رضایتنامهبهرغم آنکه قلۀ توچال و مراتع اطرافش از منابع طبیعی به شمار می‌آمد و متعلق به عموم مردم، و فاقد مالک خصوصی بود، اما پیش از برپایی پناهگاه، از اهالی روستای لشکرک، بزرگ‌ترین آبادی نزدیک به قلۀ توچال، که قله و اطرافش از مراتع آنان به شمار می‌آمد، رضایت‌نامه دریافت شد. پناهگاه قلۀ توچال در ۱۳۴۴ ش در محدوده‌ای به وسعت ۱۰ مـ۲ با مصالح سنگ لاشه‌ای که از اطراف همین قله گردآوری شد و نیز ملات سیمان، در شرایطی احداث گردید که امکان به‌کارگیری تله‌کابین یا تجهیزات مشابه و ماشین‌آلات برای انتقال مصالح وجود نداشت. [ویرایش] ۳ - نخستین نمونۀ جان‌پناه سنگیاین پناهگاه که «کارگر» نام‌گذاری شد، نخستین نمونۀ جان‌پناه سنگی در تاریخ کوهنوردی معاصر ایران به شمار می‌آید. این بنای ساده و کوچک، با نام «اثر فرهنگی تاریخی جادۀ شمال و آثار داخل حریم» شامل مجموعۀ راه شاهی، قلۀ توچال و پناهگاه کارگر با شمارۀ ۸۰۸‘ ۳ در تاریخ ۲۶/ ۹/ ۱۳۸۰ ش در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. باید یادآور شد که در سال‌های اخیر، در مجاورت پناهگاه تاریخی کارگر، پناهگاه کروی‌شکل دیگری نیز ساخته شده که تا حدی، کمبود جا را جبران کرده است و امکانات بیشتری نسبت به پناهگاه نخست دارد. [ویرایش] ۴ - منبعپازوکی طرودی، ناصر،مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ، برگرفته از مقاله «پناهگاه توچال»، ص۶۵۶. رده‌های این صفحه : پناهگاه توچال | پناهگاه‌های جنگلی تهران
|
||||||||||||||||||||||||
